Böylesini yaşamamıştık bir asırdır
Kimimiz açlıktan ölüme sunulan
İstenmeyen mültecileriz
Çoluk çocuğumuzla yollarda;
Hudutlarda tel örgülerin karelerine,
Takılı kalır büyüyen gözlerimiz
Sırt çantalarımızda
Kimliksiz mirasımızı taşırız
Gecenin ayazında yıldızlara sığınır,
Yaktığımız ateş etrafında büzüşürken
Çamura çivilenir ayaklarımız
Bir tek kederimizle besleniriz
Kurşunlardan kaçmışken
Yeniden tutuluruz kurşunlara.
Hele virüsün böylesini hiç görmedik
Adı Corona’dır bu celladın
Hem insanlıktan çıkaran
Hem de insan olduğumuzu anımsatan
Her an her şeyimizi yitirebileceğimizi
Kirli ellerimize bırakan
İnsancıklar olduk, tüm dünyada
Korkunun en acımasızını yaşıyoruz
Sıcak ev hapsimizde yitirdiğimiz umutlarımızla
Mavi gökyüzünü arıyoruz.