Böylesini yaşamamıştık bir asırdırKimimiz açlıktan ölüme sunulanİstenmeyen mültecilerizÇoluk çocuğumuzla yollarda;Hudutlarda tel örgülerin karelerine,Takılı kalır büyüyen gözlerimizSırt çantalarımızdaKimliksiz mirasımızı taşırızGecenin ayazında yıldızlara sığınır,Yaktığımız ateş etrafında büzüşürkenÇamura çivilenir ayaklarımızBir tek kederimizle beslenirizKurşunlardan kaçmışkenYeniden tutuluruz kurşunlara.Hele virüsün böylesini hiç görmedikAdı Corona’dır bu celladınHem insanlıktan çıkaranHem de insan olduğumuzu anımsatanHer an her şeyimizi yitirebileceğimiziKirli ellerimize bırakanİnsancıklar olduk, tüm dünyadaKorkunun en acımasızını yaşıyoruzSıcak ev hapsimizde yitirdiğimiz umutlarımızlaMavi gökyüzünü arıyoruz.